Artykuły

Z uwagi na panujące w chwili obecnej w Polsce warunki atmosferyczne i obfite opady śniegu, wiele osób zadaje sobie pytanie kto odpowiada za odśnieżanie chodnika? Czy za nieodśnieżenie chodnika grozi jakaś kara? Odpowiedzi na te pytania znajdziesz w dzisiejszym wpisie.

Kto odpowiada za odśnieżanie chodnika?

Zgodnie z art. 5. ust. 1. pkt 4) Ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez uprzątnięcie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z chodników położonych bezpośrednio przy granicy nieruchomości. Chodnik to zgodnie z ustawową definicją, część drogi dla pieszych przeznaczona wyłącznie do ruchu pieszych i osób poruszających się przy użyciu urządzenia wspomagającego ruch. Jeżeli więc chodnik przylega bezpośrednio do ogrodzenia lub domu, właściciel nieruchomości ma go obowiązek odśnieżyć. Obowiązek taki nie zachodzi jeżeli pomiędzy chodnikiem a granicą działki jest pas zieleni. Wtedy spoczywa on bowiem na gminie. Co ważne, śnieg uprzątnięty przez właściciele powinien usunąć zarządca drogi.

Czy tylko właściciel odpowiada za odśnieżenie chodnika?

Warto również pamiętać, że obowiązek odśnieżenia chodnika spoczywa nie tylko na właścicielu nieruchomości. Dotyczy on również spółdzielni lub wspólnoty mieszkaniowej w przypadku dróg położonych na terenie osiedla, właściciela lub najemców lokali (np. wejście do sklepu czy restauracji), a także zarządcy drogi.

Co grozi za nieodśnieżenie chodnika?

Nieodśnieżenie chodnika przez osobę, na której spoczywa taki obowiązek może skutkować wymierzeniem kary grzywny do 1.500 zł lub karą nagany. W przypadku, gdy na nieodśnieżonym chodniku dojdzie do wypadku konsekwencje mogą być bardziej dotkliwe. Osoba poszkodowana może bowiem dochodzić szeregu roszczeń od osoby, z której winy doszło do upadku na nieodśnieżonym chodniku.

Podsumowując, właściciele nieruchomości powinni zadbać o to, aby chodniki były odśnieżone i posypane solą lub piaskiem. Warto pamiętać o tym obowiązku, aby zapewnić bezpieczeństwo i komfort korzystania z chodnika przez osoby przechodzące, nie narażając się jednocześnie na konsekwencje związane z niewykonaniem tego obowiązku.

Byłeś sprawcą wypadku komunikacyjnego i w wyroku karnym sąd orzekł wobec Ciebie obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia lub nawiązkę? Masz prawo dochodzić od ubezpieczyciela zwrotu zapłaconej kwoty.

Nawiązka i obowiązek naprawienia szkody mają charakter represyjny i kompensacyjny

Odpowiedź na pytanie czy sprawca zdarzenia drogowego może dochodzić zwrotu wypłaconego pokrzywdzonemu zadośćuczynienia lub nawiązki w dużej mierze zależała od interpretacji tych pojęć. Przez długi okres czasu trwał spór czy środki te mają charakter penalny, kompensacyjny czy może i penalny i kompensacyjny. Wraz ze zmianą przepisów prawa karnego, nawiązka utraciła status środka karnego i stała się środkiem kompensacyjnym. W chwili obecnej panuje wiec pogląd, że obowiązek naprawienia szkody poza rolą związaną z ukaraniem oskarżonego pełni również funkcję kompensacyjną poprzez wyrównanie uszczerbku poniesionego przez pokrzywdzonego.

Aktualna linia orzecznicza

Charakter kompensacyjny zadośćuczynienia i nawiązki potwierdził również Sąd Najwyższy w Uchwale z dnia 13 lipca 2011 r., sygn. akt: III CZP 31/11, w której wskazano, iż:

Sprawca wypadku komunikacyjnego, wobec którego zastosowano środek karny polegający na obowiązku naprawienia szkody (art. 46 § 1 w związku z art. 39 pkt 5 k.k.), może domagać się od ubezpieczyciela – na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów – zwrotu świadczenia zapłaconego na rzecz pokrzywdzonego.

Sąd Najwyższy we wskazanej Uchwale podkreślił też, że:

Sens i cel obowiązkowych ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej sprawcy polega właśnie na tym, aby w ostatecznym rozrachunku koszt naprawienia szkody – w granicach określonych w ustawie i umowie – pokrył ubezpieczyciel w zamian za składkę zapłaconą przez ubezpieczonego sprawcę. Należy zatem uznać, że naprawienie szkody w wykonaniu obowiązku orzeczonego jako środek karny w postępowaniu karnym nie pozbawia sprawcy szkody możliwości wystąpienia do ubezpieczyciela z roszczeniem regresowym.

Jak dochodzić zwrotu zapłaconego zadośćuczynienia lub nawiązki?

Osoba, która zapłaciła pokrzywdzonemu zadośćuczynienie lub nawiązkę ma więc prawo domagać się zwrotu od ubezpieczyciela spełnionego świadczenia. Z żadnego z przepisów prawa nie wynika bowiem wykluczenie odpowiedzialności ubezpieczyciela w wypadku, w którym obowiązek naprawienia szkody lub nawiązka orzeczony został wyrokiem karnym. W tym celu należy zwrócić się do ubezpieczyciela z odpowiednim wezwaniem, w którym przedstawi się dowody spełnienia świadczenia i zażąda jego zwrotu. Prawidłowo sformułowane wezwanie zwiększa szanse na odzyskanie spełnionego świadczenia bez konieczności kierowania sprawy na drogę sądową. W tym celu warto więc skorzystać z pomocy profesjonalnego adwokata, który przeprowadzi klienta przez cały proces odzyskania spełnionych świadczeń.

Praca w gospodarstwie rolnym niejednokrotnie związana jest z narażeniem na niebezpieczeństwo. Szkoda powstała w wyniku wypadku w gospodarstwie rolnym potrafi być rozległa i mieć ogromny wpływ na życie osoby poszkodowanej. Dzięki obowiązkowemu ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej rolnika osoba poszkodowana może jednak domagać się naprawienia swojej szkody.

Co obejmuje ubezpieczenie OC rolników?

Zgodnie z przepisami, ubezpieczeniem OC rolników objęta jest odpowiedzialność cywilna rolnika oraz każdej osoby, która pracując w gospodarstwie rolnym w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z posiadaniem przez rolnika tego gospodarstwa rolnego. Oznacza to, że ubezpieczyciel będzie zobowiązany do wypłaty odszkodowania, jeżeli szkodę wyrządzi:

  • rolnik
  • osoba pozostająca we wspólnym gospodarstwie domowym z rolnikiem
  • osoba pracująca w gospodarstwie

Jakie szkody pokrywa ubezpieczenie OC rolnika?

Obowiązkowe ubezpieczenie OC rolnika pokrywa szkody, w następstwie których doszło do:

  • śmierci
  • uszkodzenia ciała
  • rozstroju zdrowia
  • utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Za jakie szkody nie odpowiada ubezpieczyciel?

Zakład ubezpieczeń nie odpowiada za szkody:

  1. w mieniu, wyrządzone rolnikowi przez osoby pracujące w jego gospodarstwie rolnym lub pozostające z rolnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym albo osobom pozostającym z rolnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym lub pracującym w jego gospodarstwie rolnym;
  2. spowodowane przeniesieniem chorób zakaźnych niepochodzących od zwierząt;
  3. w mieniu, spowodowane wadą towarów dostarczonych przez osobę objętą ubezpieczeniem albo wykonywaniem usług; jeżeli wskutek tych wad nastąpiła szkoda na osobie, zakład ubezpieczeń nie ponosi odpowiedzialności tylko wtedy, gdy osoba objęta ubezpieczeniem wiedziała o tych wadach;
  4. powstałe wskutek uszkodzenia, zniszczenia, utraty lub zaginięcia rzeczy wypożyczonych lub przyjętych przez osobę objętą ubezpieczeniem OC rolników do użytkowania, przechowania lub naprawy;
  5. polegające na utracie gotówki, biżuterii, dzieł sztuki, papierów wartościowych, wszelkiego rodzaju dokumentów oraz zbiorów filatelistycznych, numizmatycznych i innych;
  6. polegające na zanieczyszczeniu lub skażeniu środowiska;
  7. wynikłe z kar pieniężnych, grzywien sądowych i administracyjnych, a także kar lub grzywien związanych z należnościami wobec budżetu państwa.

Jakie roszczenia przysługują z OC rolnika?

Osoba poszkodowana w zależności od rodzaju poniesionej szkody może dochodzić szeregu roszczeń. W przypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia możliwe jest dochodzenie m.in.:

  • zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę,
  • zwrotu kosztów leczenia, rehabilitacji,
  • zwrotu kosztów opieki,
  • zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych,
  • renty z tytułu zwiększonych potrzeb,
  • renty z tytułu utraty zdolności do pracy.

W sytuacji, gdy poszkodowany poniesie śmierć, jego najbliżsi mogą dochodzić m.in.:

  • zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę,
  • odszkodowania z tytułu pogorszenia sytuacji życiowej,
  • zwrotu kosztów leczenia zmarłego,
  • zwrotu kosztów pogrzebu,
  • renty,

W przypadku utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia można dochodzić natomiast odszkodowania np. z tytułu uszkodzenia samochodu.

Podsumowując, odszkodowanie z OC rolnika przysługuje, jeżeli:

  • doszło do niego z winy rolnika, osoby pozostającej we wspólnym gospodarstwie domowym z rolnikiem lub osoby pracującej w gospodarstwie
  • wypadek ma związek z prowadzeniem gospodarstwa rolnego
  • na skutek wypadku powstała szkoda.

Pomimo spełnienia wskazanych przesłanek ubezpieczyciele niejednokrotnie odmawiają wypłaty należnych poszkodowanym świadczeń. W takiej sytuacji warto skorzystać z pomocy profesjonalnego prawnika, który skutecznie pomoże poszkodowanemu uzyskać odpowiednie odszkodowanie z OC rolnika.

Rozwód pociąga za sobą wiele zmian w naszym dotychczasowym życiu. Dla wielu małżonków rozwód oznacza rozpoczęcie nowego życia. Dlatego też, zastanawiają się oni czy możliwy jest powrót do nazwiska rodowego? Pytanie to pojawia się również wówczas, gdy małżonek, którego nazwisko przyjęte zostało przez drugiego małżonka, po rozwodzie wyraża żądanie zmiany nazwiska. W dzisiejszym wpisie omówiona zostanie zmiana nazwiska po rozwodzie.

Ile mam czasu na powrót do poprzedniego nazwiska?

Zgodnie z art. 58 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, małżonek rozwiedziony, który wskutek zawarcia małżeństwa zmienił swoje dotychczasowe nazwisko, w ciągu trzech miesięcy od chwili uprawomocnienia się orzeczenia rozwodu może powrócić do nazwiska, które nosił przed zawarciem małżeństwa.

Jak powrócić do poprzedniego nazwiska?

Małżonek, który po rozwodzie chce powrócić do poprzedniego nazwiska powinien udać się do Urzędu Stanu Cywilnego i złożyć przed jego kierownikiem oświadczenie o powrocie do nazwiska, które nosił przed zawarciem małżeństwa. Na wizytę należy przygotować dokument tożsamości (dowód osobisty lub paszport) oraz informację o miejscu, w którym sporządzono akt małżeństwa, jak również dacie uprawomocnienia się wyroku rozwodowego. Przed wizytą należy też dokonać opłaty skarbowej w wysokości 11 zł. Po przyjęciu oświadczenia, kierownik Urzędu Stanu Cywilnego sporządza protokół, który podpisuje urzędnik i osoba składająca oświadczenie. Następnie protokół ten przesyłany jest do kierownika Urzędu Stanu Cywilnego, który sporządził akt małżeństwa. Wzmianka o zmianie nazwiska umieszczona zostanie na akcie małżeństwa, zaś odpis skrócony aktu będzie zawierał aktualne nazwisko. Wówczas można używać poprzedniego nazwiska.

Zmiana nazwiska po rozwodzie – co jeśli przebywam za granicą?

Zmiana nazwiska po rozwodzie, gdy przebywamy za granicą również jest możliwa. Wówczas oświadczenie o powrocie do nazwiska noszonego przed zawarciem małżeństwa można złożyć przed konsulem. Celem złożenia oświadczenia przed konsulem należy uiścić opłatę konsularną w kwocie 50 euro. Dodatkowo, na wizytę w konsulacie należy przygotować również odpis prawomocnego orzeczenia sądu o rozwodzie lub odpis zupełny aktu małżeństwa z wpisem o rozwodzie (czyli wzmianką o rozwodzie).

Czy mogę zmienić nazwisko po upływie 3 miesięcy od rozwodu?

Zmiana nazwiska możliwa jest również po upływie 3 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia rozwodu. Taka zmiana jednak nie następuje na podstawie przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Osoba, której upłynął termin na złożenie oświadczenia o powrocie do poprzedniego nazwiska może skorzystać z administracyjnej zmiany nazwiska. W tym celu należy złożyć wniosek o zmianę nazwiska do kierownika Urzędu Stanu Cywilnego i wykazać, że istnieje ważny powód przemawiający za zmianą nazwiska. Urzędnik ocenia czy rzeczywiście zachodzą podstawy przemawiające za zmianą nazwiska a następnie wydaje stosowną decyzję. Dlatego też, w przypadku chęci zmiany nazwiska po rozwodzie warto pamiętać, aby zrobić to w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia rozwodu.

Szalejąca inflacja, rosnące ceny produktów, mediów i utrzymania mieszkania powodują, że wielu rodziców samotnie wychowujących dziecko ma spore problemy z zaspokojeniem jego podstawowych potrzeb. Alimenty dotychczas otrzymywane od drugiego z rodziców nie pozwalają, jak wcześniej, pokryć comiesięcznych wydatków związanych z wyżywieniem, edukacją czy leczeniem dziecka. W tej sytuacji wielu rodziców zastanawia się czy możliwe jest podwyższenie dotychczasowych alimentów? Odpowiedź na to pytanie znajdziesz w dzisiejszym wpisie.

Kiedy można żądać podwyższenia alimentów?

Odpowiedź na to pytanie znajduje się w art. 138 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgodnie z którym zmiana orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego jest możliwa w razie zmiany stosunków. Zmiana wysokości alimentów może nastąpić więc wówczas, gdy alimenty te zostały już ustalone bądź prawomocnym wyrokiem bądź też ugodą.

Jak rozumieć zmianę stosunków?

Zgodnie z art. 135 § 1 k.r.o., zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego (dziecka) oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (rodzica). Dlatego też, zmiana stosunków powinna nastąpić właśnie w tym zakresie. Dotyczyć ona może albo potrzeb dziecka (np. rozpoczęcie edukacji) albo też możliwości zarobkowych i majątkowych rodzica (np. podjęcie lepiej płatnej pracy zarobkowej). Istotne aby zmiana ta nastąpiła w czasie po ustaleniu alimentów w pierwotnej wysokości.

Czy inflacja może być powodem do podwyższenia alimentów?

Na to pytanie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej. Kwestia ta rozważona została zarówno przez judykaturę, jak i doktrynę. W związku z treścią art. 3581 § 3 k.c., według którego – w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania – sąd może, po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, choćby było ustalone w orzeczeniu lub umowie, Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 16 kwietnia 1991 r., sygn. akt: III CZP 24/91 wyjaśnił, że również w wypadku istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza podstawę orzekania o zmianie wysokości świadczeń alimentacyjnych może stanowić tylko art. 138 k.r.o. Żądanie bowiem zmiany wysokości świadczeń alimentacyjnych jest roszczeniem alimentacyjnym, regulujący zaś tę materię art. 138 k.r.o. jest przepisem szczególnym również w stosunku do art. 3581 k.c.

Kiedy można wystąpić z pozwem o podwyższenie alimentów?

Przepisy nie przewidują jaki czas musi upłynąć od ustalenia alimentów w dotychczasowej wysokości, aby można było wystąpić o ich podwyższenie. Kluczowe znaczenie ma wyłącznie zmiana stosunków, która może wystąpić nawet po kilku miesiącach od prawomocnego orzeczenia dotychczasowych alimentów.

Podwyższenie alimentów – co należy zrobić?

Celem podwyższenia alimentów należy wystąpić z pozwem do Sądu. Powodzenie naszej sprawy zależy w znacznej mierze od prawidłowego jej przygotowania zarówno pod względem formalnym, jak i merytorycznym. W takich sprawach bardzo istotną rolę odgrywają dowody uzasadniające zmianę stosunków, od której zależy podwyższenie alimentów. Istotne jest również uzasadnienie pozwu i wskazanie na wszystkie okoliczności dowodzące zmiany bądź w zakresie potrzeb dziecka bądź też zarobkowych i majątkowych możliwości rodzica zobowiązanego do alimentacji. Dlatego też, w takich sprawach warto skorzystać z pomocy profesjonalnego pełnomocnika. Osoba ta pomoże przygotować stronie materiał dowodowy a następnie w jej imieniu skonstruuje prawidłowy pod względem formalnym i merytorycznym pozew. Od tego bowiem zależy uzyskanie korzystnego dla strony wyroku.

Wypadek w szkole może zdarzyć się każdemu dziecku. Częstą przyczyną wypadku w szkole jest niewłaściwa opieka i nadzoru nad dziećmi przez nauczycieli czy też nieodpowiedni stan pomieszczeń szkoły. Warto wiedzieć, iż w takiej sytuacji poszkodowanemu uczniowi poza odszkodowaniem z ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków przysługują również roszczenia do placówki wychowawczej z jej polisy OC. Warto więc wiedzieć kiedy i jakich roszczeń można dochodzić od szkoły.

Kiedy szkoła odpowiada za wypadek ucznia?

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, do zadań organu prowadzącego szkołę lub placówkę należy w szczególności zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wychowania i opieki. Nauczyciele i inni pracownicy szkoły mają obowiązek zapewnić wskazane wyżej warunki, a nadto podejmować działania umożliwiające rozwiązywanie konfliktów w zespole uczniów oraz pomiędzy uczniami a innymi członkami społeczności szkolnej. Zadania te spoczywają na pracownikach oświaty zarówno w trakcie zajęć lekcyjnych, jak również w trakcie przerwy lekcyjnej, zajęć dodatkowych, wycieczek szkolnych czy też dłuższych wyjazdów (np. zielona szkoła). Rodzice oddając swoje dzieci do szkoły powierzają bowiem opiekę nad nimi właśnie nauczycielom.

Odpowiedzialność szkoły za wypadek zachodzi więc kiedy nauczyciel lub inny pracownik szkoły nie wypełni spoczywających na nim obowiązków, a w konsekwencji dojdzie do wypadku, w którym jeden z uczniów zostanie poszkodowany.

Odpowiedzialność za wypadek ponosi zawsze organ prowadzący szkołę. W przypadku placówek publicznych będzie to zazwyczaj gmina, natomiast w przypadku placówek niepublicznych osoba fizyczna lub prawna.

Wypadek w szkole – jak postępować?

Opiekun dziecka po uzyskaniu informacji o wypadku w szkole w pierwszej kolejności powinien dążyć do wyjaśnienia okoliczności i przyczyn wypadku. W tym celu w szkole powołany zostanie zespół powypadkowy, który sporządzi protokół powypadkowy. Jeżeli dorosły uczeń lub w przypadku uczniów niepełnoletnich – jego opiekun prawny nie zgadza się z treścią ustaleń poczynionych przez zespół powypadkowy, wszelki uwagi i zastrzeżenia należy zgłosić w terminie 7 dni od otrzymania protokołu. Treść protokołu może bowiem mieć kluczowe znaczenia dla dochodzenia roszczeń od placówki.

Poza wskazaną powyżej czynnością, należy też zgromadzić wszelką dokumentację medyczną z przebiegu leczenia.

Jakie roszczenia przysługują w związku z wypadkiem w szkole?

W przypadku spełnienia przesłanek do pociągnięcia placówki do odpowiedzialności cywilnej za wypadek w szkole, poszkodowany może dochodzić szeregu roszczeń. Między innymi, poszkodowany może żądać między innymi:

  • odszkodowania z tytułu kosztów leczenia
  • odszkodowania z tytułu kosztów opieki
  • renty
  • zadośćuczynienia za ból i cierpienie psychiczne

W przypadku, gdy wypadek miał skutek śmiertelny, również najbliżsi członkowie rodziny mogą dochodzić:

  • zadośćuczynienia za śmierć osoby najbliższej
  • zwrotu kosztów leczenia i pogrzebu zmarłego.

Co istotne, wysokość dochodzonych roszczeń nie jest ograniczona kwotowo. Zależy ona od rozmiaru szkody (wysokości kosztów leczenia) oraz bólu i cierpienia doznanego na skutek wypadku.

W przypadku zaistnienia wypadku w szkole warto więc ustalić czy był to nieszczęśliwy wypadek czy też doszło do niego na skutek zaniedbań nauczycieli i innych pracowników oświaty, tj. z ich winy. Pozwoli to następnie na pociągnięcie placówki do odpowiedzialności cywilnej, zaś uzyskane kwoty z pewnością przyczynią się do powrotu poszkodowanego do zdrowia oraz złagodzenia doznanego bólu i cierpienia.

W przypadku wypadku ze skutkiem śmiertelnym, rodzinie zmarłego poszkodowanego przysługuje szereg roszczeń do sprawcy zdarzenia i jego ubezpieczyciela. W jednym z poprzednich wpisów przedstawiona została tematyka zadośćuczynienia za śmierć bliskiej osoby. Koszty pogrzebu z OC sprawcy zdarzenia to kolejne roszczenie, które może przysługiwać rodzinie poszkodowanego. Dzisiejszy wpis poświęcony zostanie właśnie tej tematyce.

Koszty pogrzebu z OC sprawcy zdarzenia – kto może się domagać zwrotu?

Zgodnie z art. 446 § 1 k.c. jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł. Zwrotu kosztów pogrzebu może więc dochodzić zarówno członek rodziny zmarłego, jak również inne osoby, które koszty takie poniosły.

Jakie koszty podlegają zwrotowi?

Ustawodawca nie wskazał wprost jakich dokładnie kosztów związanych z pogrzebem można dochodzić. W tym zakresie jednak istnieje bogate orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, które do kosztów tych zalicza przede wszystkim koszty bezpośrednio związane z pogrzebem, a to:

  • przewóz zwłok
  • kremacja
  • nabycie trumny
  • zakup miejsca na cmentarzu,
  • koszt mszy żałobnej
  • koszt oprawy ceremonii pogrzebowej
  • wynagrodzenie organisty
  • koszt nekrologu.

Dodatkowo, możliwe jest również żądanie zawrotu kosztów odpowiadających zwyczajom danego środowiska. Mogą to być między innymi koszty związane z:

  • postawieniem nagrobka
  • zakupem kwiatów i wieńców
  • zakupem odzieży żałobnej

Koszty te powinny być obliczone według przeciętnych kosztów tych usług w danym środowisku czy regionie. Wskazanie takie znalazło swój wyraz w orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1972 r. (sygn. akt I CR 509/72). Mianowicie, w wyroku tym Sąd ograniczył zakres roszczeń odszkodowawczych twierdząc, iż skoro o wysokości odszkodowania pod postacią kosztów wystawienia nagrobka decydują przeciętne zwyczaje, to indywidualne upodobania osób bliskich poszkodowanego, wykraczające poza powszechnie przyjęte, nie mogą obciążać osoby zobowiązanej do odszkodowania.

Czy można żądać zwrotu kosztów stypy?

Jako wydatek zaliczany do kosztu pogrzebu orzecznictwo uznaje również wydatki na poczęstunek osób biorących udział w pogrzebie. W tym wypadku podobnie jak w przypadku innych wydatków koszty te zwracane są przy uwzględnieniu powszechnie przyjętych w danym środowisku zwyczajów. Koszty te podlegają zwrotowi jedynie w zakresie kosztów poczęstunku, nie zaś kosztów tzw. stypy pogrzebowej. Potwierdza to wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 1982 r., sygn. akt: II CR 556/81, w którym wskazano:

Do tych wydatków należy zaliczyć także wydatki na poczęstunek biorących udział w pogrzebie osób, przy uwzględnieniu okoliczności konkretnego przypadku, skoro jest to zwyczaj w zasadzie powszechnie przyjęty, zwłaszcza jeżeli jest w danym środowisku stosowany, i dotyczy przede wszystkim krewnych zmarłego (bliższych i dalszych członków rodziny), jak również innych osób bliżej z denatem związanych, np. najbliższych współpracowników itp. Koszt takiego poczęstunku, utrzymany w rozsądnych stosownie do okoliczności granicach (nie mającego charakteru tzw. stypy pogrzebowej), podlega zwrotowi na równi z innymi kosztami pogrzebu zgodnie z art. 446 §1 k.c.

Czy koszty pogrzebu trzeba udowodnić?

Koszty związane z pogrzebem jak każde roszczenie powinno być udowodnione. Warto zatem zachować wszelkie faktury lub inne potwierdzenia poniesienia przedmiotowych kosztów. W innym wypadku ubezpieczyciel może zakwestionować poniesienie przedmiotowych kosztów. Brak takich dowód nie wyklucza jednak uzyskania zwrotu kosztu pogrzebu. Wówczas sąd przyjmie jednak koszty zwyczajowo ponoszone w takiej sytuacji. Potwierdza to wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 18 marca 2008 r., sygn. akt: II C 80/60. Sąd uznał w jego treści, iż za koszty pogrzebu można przyjąć koszty zwyczajowo ponoszone w takiej sytuacji, co zdecydowanie ułatwia proces dochodzenia roszczeń w sytuacji braku rachunków dokumentujących poniesione koszty. Doświadczenie bowiem uczy, że nie wszystkie wymienione wyżej koszty związane z pochówkiem są możliwe do udokumentowania fakturami.

Czy zasiłek pogrzebowy należy odliczyć od wysokości odszkodowania?

Wbrew powszechnemu przekonaniu zasiłek pogrzebowy nie podlega zaliczeniu przy ustaleniu wysokości odszkodowania z tytułu kosztu pogrzebu. Potwierdził to w sposób jednoznaczny Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 maja 2009 r., sygn. akt: III CZP 140/08, w której wskazał, że

Zasiłek pogrzebowy przewidziany w art. 77 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) nie podlega uwzględnieniu przy ustalaniu odszkodowania dochodzonego na podstawie art. 446 § 1 k.c.

Podsumowując, osoba która poniosła koszty pogrzebu poszkodowanego zmarłego w wypadku komunikacyjnym, może dochodzić ich zwrotu od sprawcy zdarzenia i jego ubezpieczyciela. Koszty te rozumiane są szeroko jako niemal wszystkie koszty bezpośrednio i pośrednio związane z pogrzebem. Dlatego też, konieczna jest analiza okoliczności konkretnej sprawy i dochodzonych roszczeń. W tym celu przydatna może okazać się pomoc profesjonalnego pełnomocnika.

Konflikt istniejący między rodzicami dziecka niejednokrotnie ma wpływ na dalszych członków rodziny. W swojej praktyce spotykam sytuacje, gdy dziadkowie nie mają właściwych kontaktów ze swoimi wnukami. Powodem takiej sytuacji zazwyczaj nie jest negatywny stosunek rodzica do dziadków, ale negatywny stosunek jednego z rodziców do drugiego z rodziców. Dziadkowie zaś w takiej sytuacji często pomimo ich woli wciągani są w konflikty i niejako karani za czyny swoich dzieci. W takiej sytuacji nasuwa się więc pytanie czy dziadkowie mogą podjąć jakieś kroki prawne celem umożliwienia im kontaktów z wnukiem czy wnukami.

Jakie prawa mają dziadkowie?

Zgodnie z art. 1136 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do kontaktów dziadków z wnukami stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące utrzymywania kontaktów rodziców z dziećmi. Oznacza to, że dziadkowie w przypadku braku porozumienia, mają prawo wystąpić do Sądu z wnioskiem o uregulowanie kontaktów z wnukiem.

Kiedy Sąd ureguluje kontakty z wnukiem?

W postępowaniu dotyczącym ustalenia kontaktów dziadków z wnukami najważniejszą kwestią będzie dobro dziecka. Sąd więc ustala przede wszystkim czy kontakty dziadków z wnukiem są zgodne z dobrem dziecka. W przypadku zatem, gdy dziadkowie rzeczywiście mieli kontakty z wnukami, łączyły ich więzi rodzinne i emocjonalne, kontakty dziadków z wnukami z pewnością uznane zostaną za zgodne z dobrem dzieci. Potwierdza to również orzecznictwo. Wskazać należy na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2988 r. (III CZP 42/88, OSNCP 1989, Nr 10, poz. 156). Podkreślono w niej, że: Rodzice, jak to wyżej wywiedziono, mają obowiązek dbałości o rozwój dziecka w imię jego dobra. Powinni zatem dla pełnego rozwoju jego osobowości umożliwić dziecku kontaktowanie się z jego krewnymi (dziadkami) przy właściwej ich postawie i korzystnym wpływie na dziecko. Kontakty te, wynikające często z silnych więzów emocjonalnych, zwłaszcza dziadków z wnukami, wychowujących je od niemowlęcia, mogą wpływać na lepsze wychowanie i rozwój duchowy dziecka oraz sprzyjają kontynuowaniu więzów wielopokoleniowej rodziny. Takie zachowanie dziadków, okazywanie przywiązania i dbałości o wnuki nie tylko nie kłóci się z interesem dziecka, ale jest ono dla jego dobra.

W jaki sposób mogą odbywać się kontakty dziadków z wnukami?

Kontakty dziadków z wnukami mogą zostać określone na różne sposoby. Kontakty z dzieckiem mogą odbywać się bowiem na różne sposoby, w tym:

  • odwiedziny,
  • spotkania,
  • zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu z noclegiem lub bez,
  • poprzez utrzymywanie korespondencji,
  • poprzez korzystanie ze środków porozumiewania się na odległość, np. telefonicznie, przez Skype, Facebook Messenger, itp.

Sposób uregulowania kontaktów każdorazowo określa Sąd. W tym zakresie istotne więc będzie ustalenie jakie kontakty dziadkowie mieli z wnukami wcześniej, w jaki sposób odbywały się ich kontakty i jaka więź istnieje pomiędzy dziadkami a wnukami.

Podsumowując, kontakty dziadków z wnukami są możliwe nawet wówczas gdy zaburzona została relacja pomiędzy dziadkami a rodzicem lub rodzicami wnuków. W przypadku uniemożliwiania dziadkom kontaktów z wnukami warto w pierwszej kolejności spróbować polubownie uregulować tą kwestię. Jeśli takie działania nie przyniosą rezultaty, dziadkowie mają prawo wystąpić na drogę postępowania sądowego. Sukces w takiej sprawie wymaga odpowiedniego przygotowania dlatego w takich sprawach warto rozważyć skorzystanie z usług profesjonalnego pełnomocnika.

Zgodnie z przepisami prawa cywilnego, spadkobierca nabywa spadek z chwilą śmierci spadkodawcy. Oznacza to, że dana osoba jest spadkobiercą bez konieczności potwierdzenia tego orzeczeniem sądowym lub aktem poświadczenia dziedziczenia sporządzonym przez notariusza. Pomimo to, w przypadku chęci podjęcia jakichkolwiek działań związanych ze spadkiem, każdy organ, instytucja czy sąd będą wymagać przedłożenia postanowienia sądowego lub aktu poświadczenia dziedziczenia, które ten stan potwierdzają. Stąd też, nasuwa się pytanie kto może złożyć wniosek o stwierdzenie nabycia spadku? Czy wniosek o stwierdzenie nabycia spadku może złożyć tylko spadkobierca? Odpowiedź na te pytania znajdziesz w dzisiejszym wpisie.

Wniosek o stwierdzenie nabycia spadku – co mówią przepisy?

Zgodnie z art. 1025 § 1 kodeksu cywilnego, sąd na wniosek osoby mającej w tym interes stwierdza nabycia spadku przez spadkobiercę. Oznacza to, że z wnioskiem o stwierdzenie nabycia spadku może wystąpić każda osoba, która ma w tym interes. Kluczowa jest więc odpowiedź na pytanie – czym jest ten interes?

Co to jest interes prawny?

Jak wskazuje się w literaturze, interes w stwierdzeniu nabycia spadku, a co za tym idzie – legitymację do złożenia stosownego wniosku w tym zakresie, mają wszystkie osoby, które są zainteresowane wydaniem takiego postanowienia. Będą to więc osoby, których wynik postępowania dotyczy, w szczególności, gdy jego uzyskanie jest konieczne do realizacji określonych praw. Choć nie sposób wymienić wszystkich osób, które mogą wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nabycia spadku, to osobami takimi z pewnością są:

Jak widać nie trzeba być spadkobiercą aby móc złożyć wniosek o stwierdzenie przez daną osobę nabycia spadku. Składając taki wniosek należy jednak dobrze opisać na czym polega nasz interes. Od tego bowiem zależy czy sąd go przyjmie do rozpoznania. W takich sytuacjach przydatna może być pomoc profesjonalnego pełnomocnika, który przygotuje wszystkie dokumenty a następnie złoży wniosek i będzie reprezentował nas przed sądem.

Jak wynika z policyjnych statystyk, w roku 2020 kierujący pojazdami pod wpływem alkoholu spowodowali 1656 wypadków, w których zginęło 216 osób, a rannych zostało 1847 osób. W odniesieniu do ogólnej liczby wypadków, osoby prowadzące samochód pod wpływem alkoholu stanowiły 7,9%. W przeważającej mierze wobec tych osób sądy orzekają czasowy, bądź nawet dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów. Alternatywą dla zakazu prowadzenia pojazdów może się wówczas okazać blokada alkoholowa.

Co to jest blokada alkoholowa?

Zgodnie z ustawową definicją, blokada alkoholowa to urządzenie techniczne uniemożliwiające uruchomienie silnika pojazdu silnikowego i pojazdu szynowego, w przypadku gdy zawartość alkoholu w wydychanym przez kierującego powietrzu wynosi co najmniej 0,1 mg alkoholu w 1 dm3. W uproszczeniu blokadę alkoholową można więc porównać do alkomatu montowanego w samochodzie. Blokada do czasu tzw. “dmuchnięcia” ma uniemożliwić start silnika poprzez odcięcie zapłonu. Jeżeli wynik testu jest prawidłowy – kierowca może rozpocząć jazdę.

Kiedy można starać się o blokadę alkoholową?

Osoba, wobec której orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów, może starać się o zastąpienie zakazu prowadzenia pojazdów zakazem prowadzenia pojazdów niewyposażonych w blokadę alkoholową. Możliwość taka istnieje, jeżeli zakaz był wykonywany przez okres co najmniej połowy orzeczonego zakazu (np. jeśli zakaz prowadzenia orzeczono na 3 lata to po upływie co najmniej 1,5 roku) a w przypadku zakazu dożywotniego po upływie co najmniej 10 lat.

Dodatkowo, za taką zmianą musi przemawiać postawa, właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz zachowanie w okresie wykonywania środka karnego, które uzasadnienia przekonanie, że prowadzenie pojazdu przez tę osobę nie zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

Jak uzyskać blokadę alkoholową?

W celu zamiany zakazu prowadzenia pojazdów na zakaz prowadzenia pojazdów niewyposażonych w blokadę alkoholową, należy złożyć wniosek do sądu. Osoba starająca się o taką zamianę powinna uzasadnić swój wniosek. Warto więc wskazać swoją dotychczasową postawę oraz konieczność takiej zamiany. W tym zakresie przydatne mogą okazać się względy rodzinne, konieczność prowadzenia pojazdów wynikająca ze sposobu zarobkowania czy odległość miejsca zamieszkania od wykonywanej pracy zarobkowej.

Czy blokada alkoholowa może zostać cofnięta?

Warto pamiętać, że jeżeli skazany rażąco naruszy porządek prawny w zakresie dotyczącym bezpieczeństwa ruchu drogowego, w szczególności popełni przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, sąd może orzec o uchyleniu sposobu wykonywania zakazu prowadzenia pojazdów w postaci zakazu prowadzenia pojazdów niewyposażonych w blokadę alkoholową.

Blokada alkoholowa może okazać się alternatywą dla osób, wobec których orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów. Pozwala bowiem na korzystanie z pojazdu przy spełnieniu określonych warunków. Warto więc rozważyć złożenie takiego wniosku. Przy jego formułowaniu przydatny może być udział profesjonalnego pełnomocnika, który pomoże w argumentacji wniosku i przygotowaniu dokumentów.