Artykuły

17 września 2020 by Agnieszka Pernal-Trojańska

Przygotowanie sprawy sądowej, napisanie pozwu oraz innych pism procesowych, a następnie udział w rozprawie są niezwykle istotne. Niestety wiele osób nie jest w stanie ponieść kosztów związanych z pomocą prawną adwokata. Dzisiejszy wpis poświęcony został instytucji prawnika z urzędu. Brak środków na pokrycie wynagrodzenia adwokata nie pozbawia nas bowiem prawa do profesjonalnego zastępstwa w sprawie.

Komu przysługuje adwokat z urzędu?

Ustanowienia adwokata (lub radcy) może domagać się osoba zwolniona przez sąd od kosztów sądowych w całości lub w części. Osoba nie zwolniona przez sąd od kosztów sądowych również może domagać się adwokata z urzędu. Wówczas powinna ona złożyć oświadczenie, z którego wynika, że nie jest w stanie ponieść kosztów wynagrodzenia adwokata bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

W odniesieniu do osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych, które nie zostały zwolnione przez sąd od kosztów sądowych – adwokat z urzędu przyznany zostanie, gdy osoba ta lub jednostka nie ma dostatecznych środków na poniesienie kosztów wynagrodzenia adwokata.

Wniosek o ustanowienie adwokata z urzędu

Warunkiem ustanowienia adwokata z urzędu jest złożenie wniosku. Należy to uczynić wraz z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych lub osobno. Wniosek możemy złożyć na piśmie lub ustnie do protokołu w sądzie, w którym sprawa będzie wytoczona lub już się toczy.

Kiedy wniosek zostanie uwzględniony?

Wniosek o ustanowienie adwokata z urzędu sąd uwzględni jeżeli:

uzna, że udział adwokata jest potrzebny
uzasadnia to sytuacja majątkowa wnioskodawcy.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 marca 2003 r., sygn. akt: II UK 264/02.

Udział adwokata lub radcy prawnego w sprawie będzie potrzebny zazwyczaj wówczas, gdy strona wnosząca o jego ustanowienie jest nieporadna, ma trudności z samodzielnym podejmowaniem czynności procesowych albo gdy sprawa jest skomplikowana pod względem faktycznym lub prawnym.

Oświadczenie o stanie rodzinnym i majątkowym

Do wniosku o ustanowienie adwokata z urzędu należy dołączyć oświadczenie o swoim stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania. Oświadczenie to ma formę formularza, w którym wnioskodawca wypełnia poszczególne rubryki. Zarówno wniosek, jak i oświadczenie należy opatrzyć własnoręcznym podpisem.

Czy można wybrać adwokata z urzędu?

Zasadniczo sąd po otrzymaniu wniosku o ustanowienie adwokata z urzędu zwraca się o jego wyznaczenie do okręgowej rady adwokackiej. Przepisy przewidują jednak ustanowienia adwokata wskazanego przez wnioskodawcę. Jeżeli zatem strona chciałaby, aby jej adwokatem z urzędu została konkretna osoba taką informację należy umieścić we wniosku. Wskazanie nie jest wiążące niemniej jednak istnieje duże prawdopodobieństwo, że to właśnie ten adwokat zostanie ustanowiony pełnomocnikiem z urzędu.

Odmowa ustanowienia adwokata z urzędu

W razie oddalenia wniosku o ustanowienie adwokata strona nie może ponownie domagać się ustanowienia adwokata, powołując się na te same okoliczności, które stanowiły uzasadnienie oddalonego wniosku. Taki wniosek sąd pozostawi w aktach sprawy bez żadnych dalszych czynności.

Stronie, której wniosek został oddalony przysługuje jednak zażalenie na postanowienie odmawiające ustanowienia adwokata.

8 września 2020 by Agnieszka Pernal-Trojańska

Zaparkowałeś samochód i udałeś się na zakupy, załatwić swoje sprawy lub spotkać się ze znajomymi. Po powrocie okazało się, że Twój samochód uszkodził element, który oderwał się od budynku, przy którym zaparkowałeś? Nie wiesz co teraz? Kto za to zapłaci? Tego dowiesz się z dzisiejszego wpisu. W swojej praktyce bowiem często mam do czynienia z sytuacją, gdy samochód uszkodziła np. spadająca z dachu budynku dachówka.

Kto odpowiada za szkodę?

Zgodnie z art. 434 k.c., za szkodę wyrządzoną przez zawalenie się budowli lub oderwanie się jej części odpowiedzialny jest samoistny posiadacz budowli, chyba że zawalenie się budowli lub oderwanie się jej części nie wynikło ani z braku utrzymania budowli w należytym stanie, ani z wady w budowie.

Kim jest posiadacz samoistny?

Posiadacz samoistny to każdy, kto faktycznie włada budynkiem. Ważne by władał tym budynkiem jak właściciel, chociażby nie przysługiwał mu formalny tytuł własności. Posiadacz samoistnym w rozumieniu tego przepisu będzie więc również użytkownik wieczysty. Posiadaczem samoistnym nie jest natomiast najemca czy dzierżawca.

Czym jest budowla?

Budowla w rozumieniu przepisu art. 434 k.c. to budynki i inne obiekty i urządzenia, które są efektem pracy człowieka i zostały połączone z gruntem choćby dla celów krótkotrwałych i przemijających. Przykładowo budowlą będzie mur, zapora wodna, kiosk czy pawilon.

Czym jest część budowli?

Część budowli to elementy związane z całością. Z reguły są to części składowe, np. kaloryfer, balkony, kominy i balustrady, dach. Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 21 sierpnia 2014 r., sygn. akt: IV CSK 673/13), stłuczenie szyby w drzwiach wejściowych może być traktowane jako oderwanie się części budowli.

Co powinien zrobić Poszkodowany, którego samochód uległ uszkodzeniu?

Poszkodowany dochodząc odszkodowania musi wykazać:

fakt posiadania samoistnego po stronie adresata roszczenia
wystąpienie zdarzenia – zawalenie się budynku lub oderwanie jego części
wystąpienie szkody
związek przyczynowy pomiędzy szkodą a tym zdarzeniem.

Co istotne, poszkodowany nie ma obowiązku wykazać przyczyny, która spowodowała zawalenie lub oderwanie się części budowli. Wskazany przepis wprowadza bowiem domniemanie, że szkoda nastąpiła z powodu braku utrzymania budowli w należytym stanie lub wady budynku.

Ile wynosi odszkodowanie?

Wysokość odszkodowania zależna jest od zakresu szkody. Poszkodowany otrzyma zatem odszkodowanie którego kwota odpowiada kosztom naprawy uszkodzonego pojazdu.

W sytuacji, gdy Twój samochód uszkodził element budowli warto zatem wykonać dokumentację fotograficzną oraz poczynić ustalenia kto jest posiadaczem samoistnym budynku. Może nim być wspólnota mieszkaniowa, osoba fizyczna czy też gmina. Następnie należy skierować wezwanie do wypłaty odszkodowania. Z uwagi na fakt, iż podmioty te często próbują uwolnić się od odpowiedzialności – sprawę warto powierzyć kancelarii, która poprowadzi ją profesjonalnie.

24 sierpnia 2020 by Agnieszka Pernal-Trojańska

Kontynuując wpisy o prawie do zasiłku dla bezrobotnych (zobacz poprzedni wpis: Zasiłek dla bezrobotnych – komu i na jakich warunkach przysługuje?), dzisiaj odpowiadam na kolejne ważne z punktu widzenia osób pozostających bez pracy pytania, tzn.:

Ile wynosi zasiłek dla bezrobotnych?
Kiedy wypłacany jest zasiłek?
Jak długo przysługuje zasiłek dla bezrobotnych?
Komu nie przysługuje prawo do zasiłku dla bezrobotnych?

Ile wynosi zasiłek dla bezrobotnych?

Zasiłek dla bezrobotnych co do zasady wynosi:

823,60 zł miesięcznie w okresie pierwszych 90 dni posiadania prawa do zasiłku
647,70 zł miesięcznie w okresie kolejnych dni posiadania prawa do zasiłku.

Ustawa przewiduje również inne kwoty zasiłku dla bezrobotnych. Kwestię wysokości zasiłku należy zatem badać w każdym przypadku indywidualnie. Przykładowo, bezrobotnemu, którego okres uprawniający do zasiłku wynosi co najmniej 20 lat przysługuje zasiłek w wysokości:

988,32 zł miesięcznie w okresie pierwszych 90 dni posiadania prawa do zasiłku
796,67 zł miesięcznie w okresie kolejnych dni posiadania prawa do zasiłku.

Zasiłki podlegają waloryzacji z dniem 1 czerwca o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w poprzednim roku. Nie dokonuje się waloryzacji zasiłków, w przypadku gdy średnioroczny poziom cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem nie zmienił się lub uległ zmniejszeniu.

Od wypłaconych bezrobotnemu zasiłków opłacane są składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Kiedy wypłacany jest zasiłek dla bezrobotnych?

Zasiłek dla bezrobotnych wypłaca się w okresach miesięcznych z dołu. Zasiłek za niepełny miesiąc ustala się dzieląc kwotę przysługującego zasiłku przez 30 i mnożąc przez liczbę dni kalendarzowych, za który przysługuje zasiłek. Co ważne, jeżeli powiatowy urząd pracy z przyczyn niezależnych od osoby uprawnionej do zasiłku nie dokonał jego wypłaty w terminie, bezrobotnemu przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie.

Jak długo wypłacany jest zasiłek dla bezrobotnych?

Okres pobierania zasiłku wynosi 180 albo 365 dni. Przez okres 180 dni zasiłek przysługuje :

dla bezrobotnych zamieszkałych w okresie pobierania zasiłku na obszarze powiatu, jeżeli stopa bezrobocia na tym obszarze w dniu 30 czerwca roku poprzedzającego dzień nabycia prawa do zasiłku nie przekraczała 150% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju.

Przez okres 365 dni zasiłek przysługuje dla bezrobotnych:

zamieszkałych w okresie pobierania zasiłku na obszarze powiatu, jeżeli stopa bezrobocia na tym obszarze w dniu 30 czerwca roku poprzedzającego dzień nabycia prawa do zasiłku przekraczała 150% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju lub
powyżej 50 roku życia oraz posiadających jednocześnie co najmniej 20-letni okres uprawniający do lub
którzy mają na utrzymaniu co najmniej jedno dziecko w wieku do 15 lat, a małżonek bezrobotnego jest także bezrobotny i utracił prawo do zasiłku z powodu upływu okresu jego pobierania po dniu nabycia prawa do zasiłku przez tego bezrobotnego, lub
samotnie wychowujących co najmniej jedno dziecko w wieku do 15 lat.

Jeżeli w okresie pobierania zasiłku nastąpi zmiana miejsca zamieszkania bezrobotnego okres pobierania zasiłku dla bezrobotnego nie ulega zmianie. Jeżeli jednak wraz ze zmianą miejsca zamieszkania zmianie ulegnie właściwy powiatowy urząd pracy, bezrobotny ma obowiązek powiadomi o tym fakcie urząd pracy, w którym jest zarejestrowany. Ponadto, bezrobotny ma wówczas również obowiązek stawić się w powiatowym urzędzie pracy właściwym dla nowego miejsca zamieszkania w terminie 14 dni od dnia zmiany miejsca zameldowania.

Komu nie przysługuje prawo do zasiłku?

Prawo do zasiłku nie przysługuje między innymi bezrobotnemu, który:

odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia, innej pracy, szkolenia czy też stażu,
po skierowaniu nie podjął szkolenia, przygotowania zawodowego dorosłych stażu,
w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem w powiatowym urzędzie pracy rozwiązał stosunek pracy lub stosunek służbowy za wypowiedzeniem albo na mocy porozumienia stron, chyba że porozumienie stron nastąpiło z powodu upadłości, likwidacji pracodawcy lub zmniejszenia zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy albo rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego za wypowiedzeniem lub na mocy porozumienia stron nastąpiło z powodu zmiany miejsca zamieszkania lub pracownik rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia ze względu na dopuszczenie się przez pracodawcę ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków,
w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem się w powiatowym urzędzie pracy spowodował rozwiązanie ze swej winy stosunku pracy lub stosunku służbowego bez wypowiedzenia (wypowiedzenie dyscyplinarne),
odbywa odpłatną praktykę absolwencką i otrzymuje z tego tytułu miesięczne świadczenie pieniężne w wysokości przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Podsumowując, zasiłek dla bezrobotnych przysługuje osobom pozostającym bez pracy po spełnieniu kryteriów wyszczególnionych w przepisach. Przede wszystkim należy pamiętać o warunku podstawowym – rejestracja w urzędzie pracy, pozostawaniu w zatrudnieniu przez co najmniej rok w okresie 18 miesięcy poprzedzających rejestrację w powiatowym urzędzie pracy. Warunkiem przyznania zasiłku jest również pobieranie za tę pracę co najmniej wynagrodzenia minimalnego, od którego opłacane były składki na Fundusz Pracy. Warto również pamiętać, iż zasiłek dla bezrobotnych jest formą czasową – trwającą maksymalnie rok i można go utracić między innymi wówczas, gdy bezrobotny odmówi bez uzasadnionej przyczyny proponowanego zatrudnienia.

Część 1. Zasiłek dla bezrobotnych – komu i na jakich warunkach przysługuje?

18 sierpnia 2020 by Agnieszka Pernal-Trojańska

Ubezpieczenie autocasco to ubezpieczenie dobrowolne (więcej o ubezpieczeniu AC znajdziesz we wpisie: Ubezpieczenie AC – na co zwrócić uwagę przy jego wyborze?). W przypadku ubezpieczenia AC oprócz przepisów powszechnie obowiązującego prawa, zastosowanie mają również Ogólne Warunki Ubezpieczenia. Pozwala to na przyjęcie różnych modeli wyceny szkody całkowitej i częściowej (zobacz także: Różnice pomiędzy szkodą całkowitą a częściową). Czy są one prawidłowe? Niekoniecznie. Czterech czołowych ubezpieczycieli posiadających ponad 50% rynku ubezpieczeń komunikacyjnych otrzymało właśnie wezwanie Rzecznika Finansowego do zaniechania nieuczciwych praktyk przy wycenie kosztów naprawy samochodów. Na odpowiedź mają czas do końca sierpnia.

Na czym polegają nieuczciwe praktyki ubezpieczycieli?

Poszkodowani w wypadkach samochodowych coraz częściej wskazują, iż w przypadku szkody likwidowanej z ubezpieczenia AC nie są stosowane jednolite kryteria ustalania wysokości odszkodowania. Kryteria te są zróżnicowane w zależności od tego czy mamy do czynienia ze szkodą całkowitą czy częściową. Przy tej pierwszej koszty naprawy zazwyczaj ubezpieczyciel ustala na jak najniższym poziomie. W przypadku drugiej przy wycenie brane pod uwagę są najdroższe rozwiązania.

Jak wskazał Rzecznik Finansowy Mariusz Golecki:

przy określaniu kosztów naprawy pojazdu, obejmujących m.in. ceny części zamiennych czy wysokości stawek robocizny – firma ubezpieczeniowa powinna kierować się obiektywnymi kryteriami wyboru tych kosztów i stosować je w sposób jednolity. I to niezależnie od tego czy w konkretnej sytuacji zachodzi szkoda całkowita czy częściowa.

Analiza ogólnych warunków ubezpieczenia autocasco wybranych ubezpieczycieli prowadzi do wniosku, że bardziej opłacalna dla nich jest likwidacja szkody jako całkowitej niż częściowej. Dlatego też, przystępując do likwidacji szkody ubezpieczyciel w pierwszej kolejności przyjmuje najdroższe rozwiązania i ocenia czy doszło do szkody całkowitej. Jeśli nie, likwiduje szkodę jako częściową, przyjmując najtańsze części i bardzo zaniżone stawki za prace blacharskie i lakiernicze.

Jakie to ma skutki dla poszkodowanych?

Tak różne modele ustalania kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu skutkują zdaniem Rzecznika Finansowego nadmiernym uprzywilejowaniem ubezpieczyciela kosztem praw konsumentów. Ubezpieczyciel bowiem kształtuje koszty naprawy na najwyższym poziomie tak, by móc następnie zakwalifikować szkodę jako całkowitą. Jeżeli to nie przyniesie oczekiwanego rezultatu, ubezpieczyciel przyjmując, że zaistniała szkoda częściowa ustala niskie odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy. W każdym przypadku jest to korzystne dla ubezpieczyciela. Poszkodowany natomiast zmuszony jest albo zbyć pojazd w stanie uszkodzonym albo naprawić go częściowo z własnych pieniędzy. Wypłacone odszkodowanie bowiem nie pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody.

Podsumowując, stosowana przez ubezpieczycieli praktyka jest nie tylko nieuczciwa ale pozostaje również w sprzeczności z Wytycznymi Komisji Nadzoru Finansowego z 2014 roku, dotyczącymi likwidacji szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych. Ubezpieczyciel powinien bowiem stosować takie same kryteria przy określania kosztów naprawy, niezależnie od tego czy szkoda zostanie następnie zakwalifikowana jako częściowa czy całkowita.

12 sierpnia 2020 by Agnieszka Pernal-Trojańska

Zasiłek dla bezrobotnych to forma wsparcia osób pozostających bez pracy. By otrzymać zasiłek należy spełnić pewne warunki. W kolejnych dwóch wpisach otrzymasz odpowiedź na często zadawane przez osoby, które utraciły pracę pytania, a mianowicie:

Kto ma prawo do zasiłku dla bezrobotnych?
Ile wynosi zasiłek dla bezrobotnych?
Jak długo przysługuje zasiłek dla bezrobotnych?
Komu nie przysługuje prawo do zasiłku dla bezrobotnych?

Kto ma prawo do zasiłku dla bezrobotnych?

Zgodnie z art. 71 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, prawo do zasiłku dla bezrobotnych przysługuje bezrobotnemu, który zarejestrował się we właściwym powiatowym urzędzie pracy jeżeli:

1. Nie ma dla niego propozycji odpowiedniej pracy, propozycji stażu, przygotowania zawodowego dorosłych, szkolenia, prac interwencyjnych lub robót publicznych

lub

2. W okresie 18 miesięcy bezpośrednio poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni:

był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy (w okresie tym nie uwzględnia się okresów urlopów bezpłatnych trwających łącznie dłużej niż 30 dni),
wykonywał pracę na podstawie umowy o pracę nakładczą i osiągał z tego tytułu dochód w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę,
świadczył usługi na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług albo współpracował przy wykonywaniu tych umów, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę w przeliczeniu na okres pełnego miesiąca,
opłacał składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności lub współpracy, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę,
wykonywał pracę w okresie tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę,
wykonywał pracę w rolniczej spółdzielni produkcyjnej, spółdzielni kółek rolniczych lub spółdzielni usług rolniczych, będąc członkiem tej spółdzielni, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę,
opłacał składkę na Fundusz Pracy w związku z zatrudnieniem lub wykonywaniem innej pracy zarobkowej za granicą u pracodawcy zagranicznego, w wysokości 9,75% przeciętnego wynagrodzenia za każdy miesiąc zatrudnienia,
był zatrudniony za granicą i przybył do Rzeczypospolitej Polskiej jako repatriant,
był zatrudniony, pełnił służbę lub wykonywał inną pracę zarobkową i osiągał wynagrodzenie lub dochód, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy.

Jakie okresy zalicza się do wymaganych 365?

Do 365 dni w okresie 18 miesięcy bezpośrednio poprzedzających dzień zarejestrowania zalicza się między innymi okresy:

zasadniczej służby wojskowej, przeszkolenia wojskowego, służby przygotowawczej, służby kandydackiej, kontraktowej zawodowej służby wojskowej, ćwiczeń wojskowych, okresowej służby wojskowej, terytorialnej służby wojskowej pełnionej rotacyjnie lub służby wojskowej pełnionej w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny oraz zasadniczej służby w obronie cywilnej i służby zastępczej, a także służby w charakterze funkcjonariusza, o którym mowa w ustawie z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin,
urlopu wychowawczego,
pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy lub służby, renty szkoleniowej oraz przypadające po ustaniu zatrudnienia, wykonywania innej pracy zarobkowej albo zaprzestaniu prowadzenia pozarolniczej działalności okresy pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego lub świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli podstawę wymiaru tych zasiłków i świadczenia, z uwzględnieniem kwoty składek na ubezpieczenia społeczne, stanowiła kwota wynosząca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę,
za które przyznano odszkodowanie z tytułu niezgodnego z przepisami rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy lub stosunku służbowego, oraz okres, za który wypłacono pracownikowi odszkodowanie z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
pobierania renty rodzinnej, w przypadku gdy nastąpił zbieg prawa do tej renty z prawem do renty z tytułu niezdolności do pracy i wybrano pobieranie renty rodzinnej,
pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych, lub zasiłku dla opiekuna na podstawie przepisów o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, jeżeli utrata prawa do nich była spowodowana śmiercią osoby, nad którą opieka była sprawowana.

Od kiedy bezrobotnemu przysługuje prawo do zasiłku?

Prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu, który spełnia wymienione powyżej warunki od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy. Co istotne, prawo do zasiłku przysługuje za każdy dzień kalendarzowy.

Część 2. Zasiłek dla bezrobotnych – ile wynosi i jak długo przysługuje?

3 sierpnia 2020 by Agnieszka Pernal-Trojańska

W swojej praktyce często spotykam się z osobami, które chciałyby rozporządzić swoim majątkiem już za życia, ale nie wiedzą jak to zrobić. Dlatego też, dzisiejszy wpis poświęcam testamentowi własnoręcznemu (odręcznemu), który jest podstawową formą rozporządzenia majątkiem na wypadek śmierci.

Co to jest testament własnoręczny?

Testament własnoręczny (holograficzny) można określić jako spisanie treści ostatniej woli przez spadkodawcę.

Kto może go spisać?

Sporządzić testament może tylko osoba mającą pełną zdolność do czynności prawnych. Pełną zdolność do czynności prawnych ma każdy, kto ukończył 18 lat i nie został ubezwłasnowolniony całkowicie albo częściowo. Testament może też sporządzić osoba po ukończeniu 16 lat, a przed ukończeniem 18 lat, jeżeli zawarła związek małżeński.

Co istotne, testamentu nie można sporządzić przez przedstawiciela czy pełnomocnika. W prawie polskim obowiązuje również zakaz sporządzania testamentów wspólnych – np. wspólny testament małżonków.

Jakie warunki musi spełniać?

Jeżeli decydujemy się na sporządzenie odręcznego testamentu musimy pamiętać, że powinien on spełniać następujące warunki:

cały tekst testamentu musi zostać spisany własnoręcznie – nie wystarczy sporządzić testamentu w formie wydruku komputerowego opatrzonego podpisem
testament musi być podpisany – podpis powinien być umieszczony pod treścią testamentu i powinien zawierać co najmniej nazwisko spadkodawcy
testament musi być opatrzony datą jego sporządzenia.

Brak spełnienia dwóch pierwszych warunków będzie skutkował nieważnością testamentu. Brak daty nie będzie pociągał za sobą nieważności testamentu, jeżeli nie wywołuje wątpliwości co do zdolności spadkodawcy do sporządzenia testamentu, co do treści testamentu lub co do wzajemnego stosunku kilku testamentów.

Czy testament własnoręczny można odwołać?

Testament własnoręczny tak, jak każdy inny można odwołać. Odwołanie testamentu może nastąpić w ten sposób, że:

spadkodawca sporządzi nowy testament
spadkodawca w zamiarze odwołania testamentu zniszczy lub pozbawi go cech, od których zależy jego ważność
spadkodawca dokona w testamencie zmian, z których wynika wola odwołania jego postanowień.

Co istotne, sporządzając nowy testament powinniśmy zaznaczyć, że odwołujemy poprzedni. Zgodnie bowiem z art. 947 k.c., jeżeli spadkodawca sporządził nowy testament, nie zaznaczając w nim, że poprzedni odwołuje, ulegają odwołaniu tylko te postanowienia poprzedniego testamentu, których nie można pogodzić z treścią nowego testamentu.

Odwołanie testamentu przez jego zniszczenie zawsze dotyczy całego testamentu. Nie można zniszczyć jedynie części testamentu, np. niektórych jego postanowień. Pozbawienie testamentu cech, od których zależy jego ważność może natomiast polegać na oderwaniu fragmentu dokumentu z podpisem testatora. Sprawi to, że akt ostatniej woli nie będzie zawierał podpisu, a zatem będzie nieważny.

Testator może też wprowadzić do testamentu zmiany, z których będzie wynikać wola odwołania jego postanowień. Przykładowo spadkodawca przekreśli testament i umieści na nim napis ,,Odwołany’’.

Jak widać testament własnoręczny nie jest skomplikowaną formą pozostawienia naszej ostatniej woli. Dodatkowo, za jego sporządzenie nie będziemy zmuszeni ponieść żadnych opłat. Istotne jest, by decydując się na sporządzenie odręcznego testamentu pamiętać, że musi być napisany w całości pismem ręcznym, powinien wskazywać spadkobierców, być podpisany i opatrzony datą. Samodzielne spisanie testamentu nie zawsze będzie jednak proste. W przypadku, gdy chcemy rozporządzić swoim majątkiem w różnoraki sposób lub też pozostawić go kilku osobom mimo wszystko zalecałabym sporządzenie testamentu notarialnego. Notariusz bowiem będzie czuwał, aby nasza wola w sposób pełny odzwierciedlona została w poszczególnych zapisach testamentu.

27 lipca 2020 by Agnieszka Pernal-Trojańska

Grzywna jest jedną z kar przewidzianych w kodeksie karnym. Wymierza się ją w stawkach dziennych. Orzekając grzywnę, w wyroku Sąd określa liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki. Skazany zatem ma obowiązek zapłacić tytułem grzywny kwotę stanowiącą iloczyn ilości stawek dziennych oraz wysokości stawki. W konsekwencji, grzywna może stanowić bardzo wysoką kwotę, sięgającą nawet kilkuset tysięcy złotych. W przypadku orzeczenia wobec skazanego tej kary warto zatem zastanowić się nad instytucją rozłożenia grzywny na raty.

Kiedy Sąd może rozłożyć grzywnę na raty i na jaki okres?

Zgodnie z art. 49 k.k.w., Sąd może rozłożyć grzywnę na raty, jeżeli natychmiastowe wykonanie grzywny pociągnęłoby dla skazanego lub jego rodziny zbyt ciężkie skutki. Rozłożenie grzywny na raty następuje na czas nieprzekraczający 1 roku.

Dodatkowo, w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie, a zwłaszcza wówczas, gdy wysokość grzywny jest znaczna, można rozłożyć grzywnę na raty na okres do 3 lat.

Jak uzasadnić wniosek?

Sąd orzekając o rozłożeniu grzywny na raty bada sytuację majątkową skazanego i jego rodziny. Składając wniosek o rozłożenie grzywny na raty powinniśmy zatem wskazać na naszą sytuację majątkową. Uzasadnienie wniosku w szczególności powinno zawierać dane dotyczące faktycznych zarobków skazanego, jego sytuacji rodzinnej i osób pozostających na utrzymaniu skazanego, stanu zdrowia skazanego, wykształcenia i zawodu w powiązaniu z możliwościami zarobkowymi. Ważne jest prawidłowe zaakcentowanie we wniosku, że jednorazowe uiszczenie grzywny jest niemożliwe, gdyż spowoduje to zbyt ciężkie skutki dla skazanego lub jego rodziny.

Wypadek zasługujący na szczególne uwzględnienie to bardzo ogólne sformułowanie. Jak wskazuje się w doktrynie, chodzi tutaj o sytuacje, kiedy z uwagi na wysokość kary grzywny spłacenie jej przez skazanego w ciągu roku bez wyrządzenia jemu lub jego rodzinie zbyt ciężkich skutków nie jest możliwe.

Kto może złożyć wniosek?

Wniosek o rozłożenie grzywny na raty może złożyć skazany albo jego obrońca lub pełnomocnik, a także prokurator. Sąd może również wszcząć z urzędu postępowanie w przedmiocie rozłożenia kary grzywny na raty.

Kiedy można złożyć wniosek?

Przepisy nie określają terminu początkowego od kiedy wniosek może zostać złożony. Co do zasady więc, wniosek składany jest po otrzymaniu przez skazanego wezwania do uiszczenia grzywny.

Czy od wniosku należy uiścić opłatę?

Pierwszy wniosek skazanego lub jego obrońcy o rozłożenie grzywny na raty nie podlega opłacie. Co ważne, od ponownego wniosku opłata wynosi 2% od kwoty grzywny objętej wnioskiem, nie mniej jednak niż 25 zł.

Co zrobić, gdy Sąd rozpatrzy wniosek negatywnie?

Skazany, którego wniosek o rozłożenie grzywny na raty nie został przez Sąd uwzględniony, ma prawo do zaskarżenia postanowienia w drodze zażalenia.

Podsumowując, w sytuacji orzeczenia przez Sąd grzywny, której skazany ze względu na swoją sytuację finansową nie jest w stanie uiścić jednorazowo, warto skorzystać z możliwości rozłożenia grzywny na raty. Rozłożenie grzywny na raty z pewnością ułatwi bowiem skazanemu wykonanie orzeczonej wobec niego kary.

21 lipca 2020 by Agnieszka Pernal-Trojańska

Mediacja to pozasądowy sposób rozwiązania sporu bądź konfliktu. Ma ona na celu stworzenie stronom warunków umożliwiających osiągnięcie dobrowolnego porozumienia, a nie narzucenie im jakiegoś autorytatywnego rozwiązania. Dlatego też, w sposób znaczący różni się od postępowania sądowego. Zanim zdecydujesz się na wystąpienie na drogę sądową, warto zatem dowiedzieć się co to jest mediacja i czy mogłaby ona znaleźć zastosowanie w Twoim przypadku.

Czym jest mediacja?

Mediacja to dobrowolna, poufna metoda rozwiązywania sporu, w której strony konfliktu lub sporu, z pomocą bezstronnego i neutralnego mediatora, samodzielnie dochodzą do porozumienia. Mediację można więc określić jako rozmowę w trakcie której mediator jako osoba trzecia pomaga stronom konfliktu znaleźć akceptowalne przez obie strony rozwiązania.

Zasady mediacji

Zasadami mediacji są:

bezstronność – mediator nie zajmuje żadnej ze strony, nikogo nie faworyzuje
neutralność – mediator nie może mieć żadnego związku z przedmiotem sporu, nie jest zainteresowany konkretnym rozstrzygnięciem sporu czy konfliktu, nie narzuca stronom rozwiązań
poufność – zarówno mediacja, jej przebieg i rezultaty są objęte tajemnicą. Mediator nie ujawnia nikomu informacji, które uzyskuje podczas prowadzenia mediacji, z wyjątkiem przestępstw wymienionych w art. 240 Kodeksu karnego
dobrowolność – w każdym przypadku prowadzenia mediacji jej warunkiem jest zgoda stron. Co istotne, każdy z uczestników na każdym etapie ma możliwość odmowy dalszego udziału w mediacji bądź odmowy podpisania ugody
akceptowalność – jest częścią szeroko rozumianej zasady dobrowolności.

W jaki sposób sprawa trafia do mediacji?

Mediacja może być prowadzona zarówno przed wniesieniem sprawy do sądu, jak również po wszczęciu postępowania. Wówczas mediacja prowadzona jest na podstawie postanowienia Sądu.

Wniosek o mediację może złożyć każda ze stron. Co istotne, w każdym przypadku warunkiem prowadzenia mediacji jest zgoda obu stron.

Kto decyduje o wyborze mediatora?

Mediatora wybierają wspólnie strony. W przypadku mediacji w trakcie postępowania sądowego – jeżeli strony nie wybrały osoby mediatora, sąd wyznaczy mediatora z listy stałych mediatorów.

Jak długo trwa mediacja?

W przypadku mediacji pozasądowych, ich długość zależna jest od woli stron.

W przypadku mediacji sądowej – trwa ona do trzech miesięcy. Na zgodny wniosek stron lub z innych ważnych powodów termin na przeprowadzenie mediacji może zostać przedłużony. Przedłużenie terminu następuje, jeżeli będzie to sprzyjać ugodowemu załatwieniu sprawy.

W jaki sposób może zakończyć się mediacja?

Mediacja może zakończyć się zawarciem wspólnie wypracowanej ugody, którą podpisują strony. Mediator przekazuje Sądowi protokół z mediacji oraz ugodę, którą Sąd następnie zatwierdza. Zatwierdzona przez Sąd ugoda ma moc prawną ugody zawartej przed Sądem. Sąd nie zatwierdzi ugody jeśli jest:

sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego
zmierza do obejścia prawy
niezrozumiała lub zawiera sprzeczności.

Co istotne, jeżeli ugoda której nadano klauzulę wykonalności nie została wykonana, może zostać skierowana do wykonania poprzez egzekucję komorniczą.

Jeżeli strony nie dojdą do porozumienia i nie zawrą ugody, mogą dochodzić swoich praw w postępowaniu sądowym.

Czy można zawrzeć ugodę w sprawie o rozwód lub o separację?

W przypadku sprawy o rozwód lub o separację, zawarcie ugody nie kończy postępowania w sprawie. Rozwiązanie małżeństwa przez rozwód lub separację może bowiem nastąpić wyłącznie wyrokiem Sądu. W takiej sytuacji uzgodnienia stron w ramach ugody mediacyjnej będą jednak wiążące dla Sądu. Wyjątkiem będzie sytuacja, kiedy uzgodnienia stron będą sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo będą zmierzać do obejścia prawa.

Jakie są koszty mediacji i kto je ponosi?

Koszty mediacji pozasądowej określa umowa stron z mediatorem. Zasady ponoszenia kosztów również stanowią przedmiot umowy.

Koszty mediacji sądowej określają przepisy rozporządzeń. Koszty mediacji cywilnej obciążają strony, co do zasady w równych częściach, chyba że strony ustalą inny podział rozliczeń. Koszty mediacji w sprawach karnych i w sprawach nieletnich ponosi Skarb Państwa.

Korzyści z mediacji?

Rozważając mediację strony często zastanawiają się czym mediacja różni się od postępowania sądowego i dlaczego miałaby być lepsza od niego. Dlatego warto wskazać na szereg korzyści płynących z mediacji:

niższe w porównaniu do postępowania sądowego koszty
szybkość postępowania
to strony, a nie Sąd decydują o treści ugody
poufność
sukces obydwu stron
obniżenie poziomu negatywnych emocji
zrozumienie potrzeb własnych i drugiej strony
kompleksowa regulacji kwestii spornych.

Podsumowując, mediacja to alternatywny sposób rozwiązania sporu czy konfliktu. W trakcie wspólnych spotkań i rozmów, w sposób ugodowy strony mogą uregulować wiele kwestii, jak na przykład kwestie kontaktów z dziećmi po rozwodzie. Dzięki pomocy bezstronnego i neutralnego mediatora możemy zatem zakończyć spór bez konieczności jego zaogniania przed Sądem. Dlatego też, przed podjęciem decyzji o skierowaniu sprawy do Sądu lub w trakcie trwania postępowania sądowego, widząc możliwość porozumienia, warto zastanowić się czy nie skorzystać z mediacji, do czego – jako mediator, gorąco zachęcam!

15 lipca 2020 by Agnieszka Pernal-Trojańska

Większość kierowców posiadających obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej, tzw. OC ma przekonanie, iż w przypadku, gdy wyrządzą szkodę w innym pojeździe to ubezpieczyciel wypłaci odszkodowanie. Co do zasady tak jest. Warto jednak mieć świadomość, iż przepisy prawa przewidują sytuacje, w których ubezpieczyciel po wypłacie odszkodowania może wystąpić do nas z żądaniem jego zwrotu. Dlatego też, w dzisiejszym wpisie dowiesz się co to jest regres ubezpieczeniowy, kiedy ubezpieczyciel może żądać zwrotu wypłaconych kwot i czy można odwołać się od żądań ubezpieczyciela.

Czym jest regres ubezpieczeniowy?

Regres ubezpieczeniowy to prawo zakładu ubezpieczeń do dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania.

Kiedy zakładowi ubezpieczeń przysługuje regres?

Sytuacje, w których ubezpieczycielowi przysługuje regres są wymienione w art. 43 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Do sytuacji tych należą:

umyślne wyrządzenie szkody,
wyrządzenie szkody w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości,
wyrządzenie szkody po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii,
wejście w posiadanie pojazdu wskutek przestępstwa,
brak wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym, z wyjątkiem przypadków, gdy chodziło o ratowanie życia ludzkiego lub mienia albo o pościg za osobą podjęty bezpośrednio po popełnieniu przez nią przestępstwa,
zbiegnięcie z miejsca zdarzenia.

Umyślne wyrządzenie szkody

Umyślne wyrządzenie szkody (Zobacz również: Różnice pomiędzy szkodą całkowitą a częściową) ma miejsce stosunkowo rzadko. Jest to sytuacja, gdy kierowca ma świadomość, że jego zachowanie będzie miało szkodliwy skutek i mimo, iż go przewiduje celowo do niego zmierza. Druga z sytuacji to, kiedy kierowca co prawda ma zamiar poczynić coś innego, ale zdaje sobie sprawę, że jego działania mogą doprowadzić do szkodliwego skutku. W sytuacji umyślnego wyrządzenia szkody musi zajść związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem kierowcy a szkodą.

Wyrządzenie szkody w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości

Stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo
obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.

Zwrócić trzeba uwagę, że dla dopuszczalności przyjęcia regresu zakładu ubezpieczeń w obecnie obowiązującym stanie prawnym nie jest wymagane, aby po stronie kierującego pojazdem miał miejsce dalej idący stan nietrzeźwości. To znaczy, gdy zawartość alkoholu etylowego w organizmie wynosi lub prowadzi do:

stężenia we krwi powyżej 0,5‰ alkoholu albo
obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm3 (

Co istotne, stan po użyciu alkoholu lub stan nietrzeźwości może być wykazany w dowolny sposób. W zdecydowanej większości przypadków następuje to przy użyciu urządzeń elektronicznych dokonujących pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu, a jeżeli stan osoby podlegającej badaniu uniemożliwia jego przeprowadzenie urządzeniem elektronicznym – na podstawie badania krwi lub moczu, ale może też nastąpić za pomocą zeznań świadków, stron, opinii biegłych.

Wyrządzenie szkody po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii

Zgodnie z ustawowymi definicjami:

substancja psychotropowa to każda substancja pochodzenia naturalnego lub syntetycznego działająca na ośrodkowy układ nerwowy, określona w wykazie substancji psychotropowych stanowiącym załącznik Nr 2 do ustawy. Przykładowo będzie to: heroina, kokaina, morfina.
środek odurzający to każda substancja pochodzenia naturalnego lub syntetycznego działająca na ośrodkowy układ nerwowy, określona w wykazie środków odurzających stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy. Przykładowo będzie to: amfetamina, metaamfetamina, temazepam.
środek zastępczy to substancja pochodzenia naturalnego lub syntetycznego w każdym stanie fizycznym lub produkt, roślina, grzyb lub ich część zawierające taką substancję, używane zamiast środka odurzającego lub substancji psychotropowej lub w takich samych celach jak środek odurzający lub substancja psychotropowa, których wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu nie jest regulowane na podstawie przepisów odrębnych.

Przepisy nie wprowadzają ilościowego przelicznika (jak w stanie po użyciu alkoholu). Nie określają też odstępu czasu pomiędzy jego użyciem a prowadzeniem pojazdu (w zależności od rodzaju środka i metody badawczej, środki mogą występować w organizmie kierowcy i być wykrywalne nawet wiele miesięcy po ich zażyciu). Przepis kładzie nacisk na sam fakt użycia środka (substancji), wychodząc z założenia, że już to powinno uzasadniać regres ubezpieczeniowy.

Wejście w posiadanie pojazdu wskutek przestępstwa

Wejście w posiadanie pojazdu wskutek popełnienia przestępstwa należy rozumieć w sposób szeroki. Pojęcie to obejmuje więc wszelkie zachowania wskazane w Kodeksie karnym (względnie w ustawach szczególnych) jako zbrodnie lub występki, których skutkiem (nawet pobocznym) jest objęcie w posiadanie pojazdu mechanicznego.

Brak wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym

Uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi posiada osoba, która osiągnęła wymagany wiek i jest sprawna pod względem fizycznym i psychicznym oraz spełnia jeden z następujących warunków:

posiada wymagane umiejętności do kierowania w sposób niezagrażający bezpieczeństwu ruchu drogowego i nienarażający kogokolwiek na szkodę oraz wymagany dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem
odbywa w ramach szkolenia naukę jazdy
zdaje egzamin państwowy.

Pod pojęciem nieposiadania uprawnień należy rozumieć także:

kierowanie innym pojazdem mechanicznym, niż uprawnia posiadana kategoria prawa jazdy
kierowanie po utracie uprawnień, która to utrata zazwyczaj wynika z upływu czasu, na jaki zostały owe uprawnienia przyznane
orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów przez sąd
cofnięcie uprawnień oraz po zawieszeniu uprawnień na skutek zatrzymania prawa jazdy lub pozwolenia.

Natomiast kierowanie pojazdem przez osobę, która w momencie wyrządzenia szkody nie mogła okazać dokumentu stwierdzającego wymagane uprawnienia do kierowania pojazdem, nie oznacza jeszcze braku uprawnień, lecz brak dokumentu stwierdzającego ich posiadanie.

Zbiegnięcie z miejsca zdarzenia

Przez zbiegnięcie z miejsca zdarzenia należy rozumieć samowolne oddalenie się sprawcy z miejsca zdarzenia. Zachowanie to musi posiadać znamiona ucieczki, mające na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej. Sprawca musi chcieć uniemożliwić lub utrudnić ustalenie jego tożsamości, ukrycie przed organami ścigania samego zdarzenia lub też dodatkowo obciążających okoliczności, jak np. stanu po użyciu alkoholu, nieposiadania uprawnień wymaganych do kierowania. Inaczej ujmując, jest to ucieczka polegająca na szybkim, w zamiarze niezauważonym, opuszczeniu miejsca zdarzenia bez zamiaru powrotu.

Jak się bronić przed regresem ubezpieczeniowym?

Dla powstania regresu ubezpieczeniowego oprócz jednej (lub kilku) wymienionych powyżej przesłanek konieczne jest jeszcze wypłacenie przez ubezpieczyciela odszkodowania za szkodę, za której naprawienie odpowiadał kierowca (Zobacz również: Odszkodowanie za utraconą wartość pojazdu). O ile cztery wymienione powyżej sytuacje zazwyczaj są oczywiste, o tyle problemy niejednokrotnie budzi przesłanka umyślnego wyrządzenia szkody i zbiegnięcia z miejsca zdarzenia. Dlatego też, po otrzymaniu wezwania do zapłaty warto dokonać analizy wszystkich okoliczności. Jeżeli wiemy, że na przykład zostawiliśmy kartkę ze swoimi danymi osobowymi na szybie uszkodzonego samochodu – warto odwołać się do ubezpieczyciela. Powinniśmy wówczas przedstawić nasze stanowisko i dowody na jego poparcie.

Podsumowując, nie zawsze gdy spowodujemy szkodę w innym pojeździe mechanicznym będziemy mogli liczyć na brak odpowiedzialności finansowej. Istnieją bowiem sytuacje, kiedy ubezpieczyciel może żądać od nas wypłaconych tytułem odszkodowania kwot. My zaś mamy prawo kwestionować roszczenie ubezpieczyciela, co niejednokrotnie odnosi sukces.

6 lipca 2020 by Agnieszka Pernal-Trojańska

Ubezpieczenie AC (autocasco) jest dobrowolnym ubezpieczeniem komunikacyjnym. W przeciwieństwie do ubezpieczenia OC, zakres ubezpieczenia AC może być różny. Dlatego też, nie zawsze przy wyborze firmy ubezpieczeniowej powinniśmy kierować się wyłącznie ceną ubezpieczenia. Wybór ubezpieczenia autocasco powinno poprzedzić ustalenie naszych potrzeb i oczekiwań oraz dokładna analiza Ogólnych Warunków Ubezpieczenia (OWU). Wiele osób widząc ten ,,drobny druczek’’ i nie zawsze jasne zapisy rezygnuje z analizy OWU. Warto jednak pamiętać, że wybór ubezpieczenia autocasco ma bezpośrednie przełożenie na sposób likwidacji szkody i wysokość wypłaconego nam ubezpieczenia. Dlatego też, w dzisiejszym wpisie postanowiłam przedstawić kilka wskazówek, którymi powinniśmy się kierować przy wyborze ubezpieczenia.

Sposób naprawy pojazdu

Pierwszą istotną kwestią jest uregulowanie w jaki sposób zostanie obliczona wysokość odszkodowania z tytułu kosztów naprawy. W umowach autocasco spotykamy się z dwoma wariantami naprawy: serwisowym i kosztorysowym. W przypadku wariantu serwisowego koszty naprawy zostaną obliczone w oparciu o oryginalne części zamienne z logo producenta. Zastosowanie powinny też mieć stawki za prace blacharskie i lakiernicze stosowane przez autoryzowane warsztaty naprawcze. Wybór wariantu kosztorysowego oznacza odszkodowanie obliczone przy użyciu części zamiennych i rynkowe stawki robocizny. Oznacza to, że ubezpieczyciel obliczając należne nam odszkodowanie nie ma obowiązku przyjęcia cen części nowych oryginalnych. Mogą to być różnego rodzaju zamienniki, które nie zawsze spełniają swoją rolę. Wybierając umowę AC z pewnością bardziej korzystny jest wariant serwisowy.

Udział własny w szkodzie

Niejednokrotnie umowy ubezpieczenia AC przewidują udział własny w szkodzie. Oznacza to, że w przypadku wystąpienia szkody – np. uszkodzenia pojazdu, odszkodowanie zostanie pomniejszone o określoną kwotę, np. 500 zł. Taki zapis z pewnością zmniejszy wysokość składki, ale nie zawsze jest dla nas dobry. Przykładowo jeżeli dojdzie do niewielkiej szkody (poniżej 500 zł) może okazać się, że ubezpieczony nie będzie mógł dokonać naprawy w ramach AC.

Amortyzacja części

Amortyzacja części oznacza procentowe pomniejszenie wartości części przeznaczonych do wymiany. Związana jest często z wiekiem pojazdu lub dotychczasowym zużyciem części. Przeglądając oferty ubezpieczenia powinniśmy więc zwrócić uwagę również na tę kwestię. Ma to istotne znaczenie. W przypadku bowiem, gdy amortyzacja określona została np. na 30%, a części niezbędne do naprawy pojazdu kosztują 1.000 zł – poszkodowany otrzyma od ubezpieczyciela jedynie 700 zł odszkodowania.

Suma ubezpieczenia

Suma ubezpieczenia to górna granica odpowiedzialności ubezpieczyciela, gdy dojdzie do szkody. W przypadku ubezpieczenia samochodu – sumą ubezpieczenia jest wartość pojazdu. Dokonując wyboru ubezpieczenia możemy spotkać się ze stałą bądź zmienną sumą ubezpieczenia. Kwestia ta jest bardzo istotna. W przypadku bowiem, gdy dojdzie do kradzieży bądź uszkodzenia samochodu – przy stałej sumie ubezpieczenia odszkodowanie obliczone zostanie od wartości pojazdu z dnia zawarcia umowy. Jeżeli zatem stała suma ubezpieczenia (wartość samochodu) została określona na kwotę 100.000 zł, to w przypadku kradzieży ubezpieczyciel wypłaci nam 100.000 zł. Inaczej sytuacja może wyglądać w przypadku zmiennej sumy ubezpieczenia. Wówczas bowiem, ubezpieczyciel ponownie określi wartość samochodu na dzień szkody. Pomimo zatem, że suma ubezpieczenia określona została na 100.000 zł, odszkodowanie może zostać wyliczone na kwotę 80.000 zł. Z taką praktyką ubezpieczycieli spotkałam się już niejednokrotnie. Z punktu widzenia ubezpieczonego najkorzystniejszy jest zatem wybór ubezpieczenia autocasco ze stałą sumą ubezpieczenia.

Wyłączenie odpowiedzialności ubezpieczyciela

Analizując oferty ubezpieczenia warto również zwrócić uwagę na zapisy, które mówią o wyłączeniu odpowiedzialności ubezpieczyciela. Są to sytuacje kiedy ubezpieczyciel nie wypłaci w ogóle odszkodowania. Jako przykład wskazać można rażące niedbalstwo (np. zostawienie kluczyków w skradzionym samochodzie), jazdę po wpływem alkoholu lub środków odurzających czy też umyślne spowodowanie wypadku.

Uwzględnienie wszystkich powyżej wskazanych kwestii przy wyborze ubezpieczenia autocasco nie zawsze jest możliwe. Często również wpływa na wysokość składki, którą będzie płacił ubezpieczonym. Przed zakupem ubezpieczenia autocasco należy jednak zastanowić się czy kosztem niskiej składki warto rezygnować z istotnych zabezpieczeń. Wybór poszczególnych wariantów ma bowiem bezpośredni wpływ na określenie wysokości należnego nam odszkodowania. Oszczędność przy zapłacie składki może być zatem pozorna.

« Previous Page

Dane kontaktowe

Najważniejsze linki

Nasze specjalizacje