Artykuły

Wypadek drogowy dla osoby poszkodowanej często oznacza długi i żmudny proces rekonwalescencji. Odniesione urazy niejednokrotnie powodują u poszkodowanych czasową niezdolność do pracy. W konsekwencji osoby te otrzymują wynagrodzenie w mniejszej wysokości lub uzyskują mniejsze dochody z prowadzonej działalności gospodarczej. Straty te pozwala zrekompensować odszkodowanie z tytułu utraconych dochodów, którego osoba poszkodowana może domagać się obok innych świadczeń.

Zobacz również: Odszkodowanie z tytułu kosztów opieki

W jakiej wysokości przysługuje odszkodowanie osobie zatrudnionej?

Odszkodowanie za utracony zarobek stanowi różnicę pomiędzy tym, jakie wynagrodzenie poszkodowany otrzymywał przed zdarzeniem a tym, jakie otrzymuje po zdarzeniu. Nie ma znaczenia czy poszkodowany zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia czy też jednocześnie pracuje na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenie. Najczęściej do utraty zarobku dochodzi w przypadku zwolnienia lekarskiego kiedy poszkodowany otrzymuje 80% dotychczasowego wynagrodzenia. Wówczas wysokość odszkodowania powinna stanowić pozostałe 20%. Jeżeli poszkodowanemu wypłacone zostały jakiekolwiek świadczenia, np. świadczenie rehabilitacyjne wówczas odszkodowanie będzie stanowiło różnicę pomiędzy dotychczasowym wynagrodzeniem a otrzymanymi świadczeniami. Co ważne, odszkodowanie wypłacane jest w kwocie netto.

W jakiej wysokości przysługuje odszkodowanie osobie prowadzącej działalność gospodarczą?

W przypadku osób prowadzących działalność gospodarczy wysokość odszkodowania zależy od tego czy w wyniku zdarzenia poszkodowany utracił dotychczasowy dochód lub czy dochód ten uległ zmniejszeniu. Istotne jest przy tym wykazanie, że dochody te uległy zmniejszeniu właśnie na skutek niemożności wykonywania działalności gospodarczej w wyniku zdarzenia drogowego i odniesionych w nim urazów.

Utracone korzyści

Odszkodowanie może obejmować również utracone korzyści, tzn. korzyści które poszkodowany uzyskałby gdyby nie zdarzenie drogowego. Jak podkreślają sądy powszechne i Sąd Najwyższy w swych orzeczeniach, utrata spodziewanych korzyści ma zwykle charakter hipotetyczny. Stąd też, konieczne jest wykazanie realności szkody z tak dużym prawdopodobieństwem, które uzasadnia przyjęcie wniosku, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2004 r., sygn. akt: III CK 495/02).
Podsumowując, wypadek i brak możliwości zarobkowania nie musi oznaczać utraty dotychczasowych dochodów. Przepisy prawa pozwalają bowiem na ubieganie się odszkodowania z tytułu utraconego zarobku. Roszczenie z tego tytułu może być dochodzone obok innych roszczeń, jak zadośćuczynienie. Prawidłowa analiza stanu faktycznego sprawy i wybór roszczeń, które przysługują poszkodowanemu jest bardzo istotna. W sposób bezpośredni wpływa bowiem na wysokość świadczeń, które otrzyma poszkodowany. Dlatego też, warto powierzyć prowadzenie takiej sprawy profesjonalnemu pełnomocnikowi.

Zobacz również: Zadośćuczynienie – co to jest i kiedy przysługuje?

Nagła i niespodziewana śmierć bliskiej osoby w wyniku wypadku komunikacyjnego jest dla członków rodziny ogromną traumą. W tak dramatycznych chwilach, pieniądze to ostatnia rzecz, o której wówczas myślą. Pomimo, że nie zwrócą one życia zmarłego, warto wiedzieć w jakich okolicznościach bliskim osoby poszkodowanej należy się zadośćuczynienie i co należy zrobić, aby je uzyskać.

Co to jest zadośćuczynienie za śmierć bliskiej osoby?

Zadośćuczynienie za śmierć bliskiej osoby to świadczenie, które ma zrekompensować doznaną krzywdę, złagodzić cierpienie wywołane śmiercią osoby najbliższej i pomóc pokrzywdzonemu w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym sytuacji.

Zobacz również: Zadośćuczynienie – co to jest i kiedy przysługuje?

Komu przysługuje zadośćuczynienie?

Zadośćuczynienie przysługuje najbliższym członkom rodziny zmarłego. Dominuje stanowisko, zgodnie z którym o tym, kto należy do kręgu najbliższych członków rodziny w rozumieniu art. 446 § 4 k.c., decydują faktyczne relacje zachodzące pomiędzy zmarłym a osobą ubiegającą się o zadośćuczynienie, a nie pokrewieństwo czy inna więź formalnoprawna, jak powinowactwo czy stosunek przysposobienia. W praktyce, najbliższymi członkami rodziny zmarłego będą małżonek, dzieci, rodzice, rodzeństwo, a nawet wnuki czy teściowie. W określonych sytuacjach możliwym jest również dochodzenie zadośćuczynienia przez osoby, które nie są najbliższymi członkami rodzinami, jak konkubent.

Jaka kwota zadośćuczynienia przysługuje członkom rodziny?

Wysokość zadośćuczynienia należna członkom rodziny zmarłego nie została nigdzie ściśle określona. Decydującym elementem w tym zakresie jest rozmiar doznanej krzywdy oraz stopień pokrewieństwa ze zmarłym. Jak wskazuje orzecznictwo sądowe (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 czerwca 2019 r., sygn. akt: I ACa 62/19, LEX nr: 2770847):

na rozmiar krzywdy mają wpływ: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne, poczucie osamotnienia i pustki, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez zmarłego, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania oraz wiek pokrzywdzonego

Krzywda powinna być oceniana indywidualnie, z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy. W przypadku ustalania zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej należy zwrócić uwagę na konieczność uwzględniania dynamicznego charakteru krzywdy spowodowanej śmiercią takiej osoby, stopnia cierpień psychicznych, ich intensywności oraz długotrwałości. W zależności od konkretnych okoliczność wysokość zadośćuczynienia może kształtować się od kilku do nawet kilkuset tysięcy złotych.

Zobacz również: Wstąpienie w stosunek najmu po śmierci najemcy

Jak ubiegać się o zadośćuczynienie?

Celem otrzymania zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej należy zgłosić się do ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia. Działanie to można podjąć samodzielnie. Niejednokrotnie jednak ze względu na towarzyszące takim sprawom emocje warto prowadzenie sprawy powierzyć doświadczonemu pełnomocnikowi, który nie tylko pomoże przygotować niezbędną dokumentację ale również podejmie w imieniu poszkodowanych stosowne działania.

Wiele osób poszkodowanych w wypadkach komunikacyjnych nie wie, że krzywda jakiej doznali w wyniku działania innych osób powinna być zrekompensowana. Wypadek komunikacyjny może dla osoby poszkodowanej wiązać się nie tylko z szeregiem cierpień fizycznych spowodowanych doznanymi obrażeniami, ale również z cierpieniami psychicznymi. Dlatego też, warto wiedzieć co to jest zadośćuczynienie oraz kiedy i w jakiej wysokości przysługuje.

Co to jest zadośćuczynienie i kiedy przysługuje?

Zadośćuczynienie to świadczenie należne osobom poszkodowanym m.in. w wyniku wypadku drogowego. Jest wypłacane gdy uczestnik zdarzenia drogowego doznał szkody o charakterze niemajątkowym (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia). Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, tzn. ma naprawić doznaną krzywdę, złagodzić cierpienia psychiczne i fizyczne osoby poszkodowanej. Zadośćuczynienie ma charakter pieniężny i co do zasady jest wypłacane jednorazowo.

Zobacz również: Naruszenie praw pacjenta a zadośćuczynienie

W jakiej wysokości przysługuje?

Zadośćuczynienie ma charakter bardzo zindywidualizowany i wymaga ono wszechstronnej analizy konkretnego przypadku. Przepisy nie precyzują kwot jakie należy przyznać poszkodowanemu za określone skutki zdarzenia. Na wysokość zadośćuczynienia ma wpływ wiele czynników. Według utrwalonej linii orzeczniczej, na rozmiar krzywdy (a w konsekwencji wysokość zadośćuczynienia) składają się cierpienia fizyczne i psychiczne, których rodzaj, natężenie i czas trwania należy każdorazowo określić w okolicznościach konkretnej sprawy (m. in. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 roku, sygn. akt I CK 7/05). Przyznana kwota tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę ma rekompensować wszelkie szkody, jakich doznała osoba poszkodowana.

Zadośćuczynienie powinno być środkiem pomocy dla poszkodowanego i pozostawać w odpowiednim stosunku do rozmiarów krzywdy i szkody niemajątkowej. Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia podstawowe znaczenie ma właśnie stopień natężenia krzywdy, a więc cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych. Decydującym elementem jest rodzaj, charakter i długotrwałość cierpień fizycznych doznanych przez poszkodowanego wskutek uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia. Oprócz tego, duże znaczenie ma tutaj: poczucie bezradności wywołane niepełnosprawnością, utrata możliwości wykonywania pracy czy kontynuowania nauki korzystania z rozrywek (orzeczenie SN z dnia 27 listopada 1975 roku, sygn. akt II CR 604/75). Uregulowana już linia orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych jednoznacznie wskazuje, że wysokość zadośćuczynienia nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, czy też określonej sztywnymi regułami. Suma ta musi więc przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, w sprawie o sygn. akt IV CKN 1266/00,

(…) określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała powinno się opierać na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, kierować się jego celami i charakterem, przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji stron.

Zobacz również: Co zrobić w razie wypadku samochodowego?

Określenie wysokości zadośćuczynienia nie zawsze jest proste. Skuteczne dochodzenie tego roszczenia wymaga nie tylko dokładnej analizy konkretnych okoliczności, ale również prawidłowego merytorycznie uzasadnienia żądania. Osoby poszkodowane w wypadku często nie są w stanie dokonać tego samodzielnie. W tej sytuacji warto powierzyć prowadzenie sprawy profesjonalnemu pełnomocnikowi, który nie tylko udzieli pomocy w określeniu należnej poszkodowanemu sumy pieniężnej, ale również oceni czy postępowanie ubezpieczyciela jest prawidłowe.

W ostatnich dniach w Polsce występują gwałtowne burze, którym towarzyszy ulewny deszcz, gradobicia, a nawet porywisty wiatr. Te zjawiska powodują wiele szkód w budynkach mieszkalnych czy gospodarczych. Wiele rodzin boryka się z podtopieniami, zerwanymi dachami czy innymi uszkodzeniami budynków. W takich sytuacjach warto więc zastanowić się czy należy mi się odszkodowanie za zerwany dach lub podtopiony budynek? Na to pytanie znajdziesz odpowiedź w dzisiejszym wpisie.

Zacząć należy od ustalenia czy nasze budynki są ubezpieczone. W chwili obecnej wiele rodzin korzysta z dobrowolnych ubezpieczeń nieruchomości i mienia ruchomego. W takiej sytuacji zasady wypłaty odszkodowania, w tym ustalenia jego wysokości precyzują ogólne warunki umów. Po wystąpieniu szkody należy zatem do nich sięgnąć, a następnie kontrolować prowadzone przez ubezpieczyciela postępowanie likwidacyjne szkody.

Nieco inaczej kształtuje się sytuacja właścicieli gospodarstw rolnych. Osoby te mają bowiem obowiązek zawrzeć umowę ubezpieczenia budynku wchodzącego w skład gospodarstwa rolnego od ognia i innych zdarzeń losowych.

Co to zdarzenie losowe?

Rolnikom z tytułu ubezpieczenia budynków rolniczych przysługuje odszkodowanie za szkody powstałe w budynkach na skutek zdarzeń losowych w postaci: ognia, huraganu, powodzi, podtopienia, deszczu nawalnego, gradu, opadów śniegu, uderzenia pioruna, eksplozji, obsunięcia się ziemi, tąpnięcia, lawiny lub upadku statku powietrznego.

Jak ustala się wysokość odszkodowania?

Wysokość szkody ustala się w sposób dwojaki:

• jeżeli rolnik nie podjął odbudowy, naprawy lub remontu budynku – w oparciu o cenniki stosowane przez zakłady ubezpieczeń,
• jeżeli rolnik podjął odbudowę, naprawę lub remont budynku – w oparciu o kosztorys wystawiony przez podmiot dokonujący odbudowy lub remontu budynku, odzwierciedlający koszty związane z odbudową lub remontem, określone zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zadami kalkulacji i ustalania robót budowlanych – przy uwzględnieniu dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia.

Zobacz również: Wypłata odszkodowania po przedłożeniu faktur

Faktyczne zużycie budynku

Zgodnie z przepisami, jeżeli suma ubezpieczenia została ustalona według wartości rzeczywistej uwzględnia się również faktyczne zużycie budynków od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń do dnia powstania szkody. Do określenia prawidłowej wysokości odszkodowania należy uwzględnić współczynnik zużycia technicznego ustalony przez strony w umowie ubezpieczenia. Przy ustalaniu stopnia zużycia poszczególnych elementów budynku należy opierać się na wartościach przyjętych w chwili zawarcia umowy.

Przykład:

Rolnik ubezpieczył budynki rolnicze, które miały kilkanaście lat. W umowie ubezpieczenia wskazano, że stopień zużycia budynków wynosi 30%. W wyniku ulewnych deszczy, huraganu i gradobicia budynki uległy zniszczeniu. Wartość szkody to 120.000 zł. Kwota ta zostanie pomniejszona o 30% i ubezpieczyciel wypłaci 120.000 zł – 36.000 zł = 84.000 zł.

Zakład ubezpieczeń nie uwzględnia stopnia zużycia budynku przy szkodach drobnych, których wartość nie przekracza równowartości w złotych 100 euro ustalanej według sposobu wskazanego w przepisach.

Jak postępować w przypadku wystąpienia szkody?

Po wystąpieniu szkody w budynkach przede wszystkim należy zabezpieczyć nasze mienie tak, aby nie doszło do powiększenia strat. Przykładowo, należy przykryć dach folią lub plandeką, zabezpieczyć nieruchomość przed dalszym napływem wody. Warto również udokumentować powstałe straty – wykonać zdjęcia, opis strat, spis uszkodzonego mienia. Pozwoli to nastąpi chronić swoje interesy, gdy ubezpieczyciel będzie dokonywał oględzin nieruchomości. Pomocne mogą okazać się również protokoły lub inne dokumenty wykonane np. przez straż pożarną, pracowników gminy czy inne instytucje. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, odszkodowanie za zerwany dach zostanie wypłacone przez ubezpieczyciela. Wówczas należy dokonać weryfikacji wypłaconej kwoty. Niejednokrotnie bowiem odszkodowania z tytułu takich szkód są znacznie zaniżane. Pomoc profesjonalisty, który dokona analizy całości dokumentacji może w tym przypadku okazać się nieodzowna.